Przenikanie natury

Życie na ziemi podlega ciągłym zmianom, które są wynikiem kulturowych kreacji nie tylko nas samych, ale i codzienności, od której nie możemy się oderwać. Tkwimy w konstrukcie przestrzeni miejskich i środowiska naturalnego. Topografię miasta, będącą plątaniną ulic, można porównać do gęstwiny drzew i gałęzi.

Pokazuje to ścisłą zależność pomiędzy człowiekiem a środowiskiem naturalnym w kwestii kształtowania przestrzeni. Człowiek zmienia i modyfikuje swoje otoczenie, i tak samo robi to natura – przy czym zarówno jedne, jak i drugie działania mają wzajemny wpływ na siebie.

Zamknęliśmy się tym samym w labiryncie, w którym wciąż szukamy właściwej drogi ku lepszemu życiu. Wytyczamy sobie coraz to nowsze zadania, będące na granicy natury własnej i tej, w której żyjemy. Otoczyliśmy się przestrzenią coraz bardziej pozbawioną kontaktu z przyrodą. Wyniszczamy tym samym biologiczną harmonię, która jest naszym podstawowym budulcem. Pierwiastek życia zamieniliśmy na osiągnięcie kolejnego sukcesu w betonowej dżungli. Czy tkwimy w labiryncie bez wyjścia? Czy jest to błądzenie? Przenikanie natury… nie możemy się uwolnić… jesteśmy zależni… nie możemy się jej wyrzec…

Ekspozycja: Galeria „OKNO”

Słubice 2019