Archirytmy

Podczas oglądania fotogramów Remigiusza Koniecko nie koncentruję się jedynie, jak to mam w zwyczaju, na elementach formalnych obrazu, takich jak np.: kompozycja, kadr, faktura czy detale. Nie dlatego, że nie są istotne, wręcz przeciwnie. Autor świadomie podporządkowuje wybrane, precyzyjnie zestawione ze sobą środki konstruujące komunikat wizualny idei przekazu – dominującemu odczuciu, jakoby uczestniczymy w projekcji interaktywnego obrazu filmowego. Jego swoistość daje interesujące możliwości interpretacyjne, które stają się siłą sprawdzą oddziaływania oglądanych prac. Nie przez przypadek seria „lustrzanych fotogramów” została na-zwana „archirytmami”. Odbieram je jako osobisty filozoficzny, egzystencjalny manifest Twórcy.

Formalną podstawą tego przesłania nie są jednak obiekty wydrukowane na lustrzanym nośniku materii. Pełnią one jedynie rolę dopełnienia komunikaty precyzującego, a właściwie zawężającego szerokie pole jego znaczeń.

Podstawę znaku przekazu tworzy odbicia oglądających fotogramy ludzi, ich twarzy lub fragmentów postaci przenikających się w trójwymiarze iluzorycznej przestrzeni lustra. To one stanowią ruchome i odgłośnie najważniejsze medium utworu, które Autor uzupełnia zestawionymi w układzie horyzontalnym rytmicznymi forma-mi architektonicznymi z wykresem zapisu rytmu serca. Mieszające się w prostokątnym kadrze media: lustrzane, ruchome odbicia obserwatora, bryły budynków i zapis elektrokardiogramu, stają się ramą ekranu swoistego kalejdoskopu, na którym „toczy się życie” w czasie rzeczywistym. Sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, w której bierzemy udział, poprzez semiotyczną zabawę elementami formy zaproponowaną przez autora, ma nam uświadomić i zmusić nas do refleksji. Jakiej ?

Indywidualną interpretację postrzeganych obrazów twórca pozostawia odbiorcy. Przystańmy, zastanówmy się, obudźmy z letargu – daje się nam mówić poprzez „fotogramy” Remigiusz Koniecko.

z poważaniem

prof. Jacek Ojrzanowski